Kilku się ładnie przedstawiło. Opisało siebie w dość długi lub krótki sposób, albo jedynie odpowiadało na pytania. Lubię o sobie pisać. Więc zajmę się czymś podczas, gdy mój film się ładuje (oglądaliście „Mechaniczną pomarańczę”?). Zresztą mam Wenę i nie chcę, aby się znowu obraziła, że jej nie słucham.

Warto zacząć od pewnej krótkiej wymiany zdań, którą przeprowadziłam na obozie z moim wychowawcą (warto wspomnieć iż był to obóz RPG, są tam dziwni uczestniczy i kadra, mamy pewne przywileje oraz inne relacje uczestnik-instruktor, np. przeklinanie, palenie (osobiście z tego nie korzystam ) czy mówienie sobie per 'ty' co się niestety ostatnio zmieniło). Moi koledzy i ja lataliśmy po ich pokoju krzycząc i rzucając różnymi rzeczami. W pewnym momencie wchodzi właśnie nasz wychowawca i z anielskim spokojem mówi:
- Chłopaki, słychać jak bluzgacie na cały budynek, pani kierownik kazała mi was uciszyć, bo małe dzieci słyszą.
- Dzięki mistrzu... - powiedziałam. - To znaczy, że ja nadal mogę krzyczeć.
- Mówiłem także do ciebie, tobie chyba wyróżnienie płci nie sprawia różnicy - Po czym wyszedł.
Tak oto zostałam prawdziwym mężczyzną.
Poważnie mówiąc zwraca mi się uwagę na mój styl bycia. Zazwyczaj wspomina się o tym, że jest mało 'kobiecy'/'dziewczęcy'; tj.: nie maluję się, nienawidzę sukienek i spódnic, noszę bardzo ciemne ubrania (tak, wychodzę w słoneczny dzień w glanach, czarnych długich spodniach i czarnym T-Shirtcie, wiem jestem geniuszem), biję się, nie przejmuję się faktem, że mam wielkie zielone plamy na spodniach, nie czeszę się (tzn. raz na miesiąc mi wystarcza...), itp. Nawet moje imię ma rodzaj męski. W końcu to TEN Budyń (na dokumentach jednak są fałszywe informacje o okropnym imieniu Maria, ale to spisek rządowy).
Na stan obecny mam lat 15, jednak ja z rocznika 95, tylko urodzona w listopadzie, wtedy mi 16 stuknie (zabawne, będę mogła prawnie uprawiać seks, ale nie będę mogła oglądać... ach te interesujące rozmowy na obozach po północy). Mieszkam w Radzyminie, najbardziej zadłużonej gminie w województwie mazowieckim. Mam 30 km do Warszawy. Mimo wszystko lubię mą mieścinę, wychowałam się tam i znam każdy kąt. Chodzę jednak do szkoły w stolicy i widzę jakie są różnice w wychowaniu i ludziach (może to ja jestem jakaś dziwna, ale dlaczego moje koleżanki tak strasznie boją się owadów...? nigdy tego nie pojęłam). Cieszę się ogromnie, że nie mieszkam w Warszawie, jest duża, brudna, brzydka i śmierdzi (bez urazy dla wszelkich jej fanów, ja nie trawię tego miasta). Poza tym jestem dziwnym, szczerym człowiekiem. Ludzie czasem nie czują do mnie sympatii, bo mówię co myślę, czasem w dość nieprzyjemny sposób.
Od dość niedawna jestem w sekcie RPG. Pojechałam na obóz, zachęcona już rok wcześniej. Oj tak, już się z tego nie wywinę. W końcu mam gdzie rozładować moje pokłady wyobraźni.
Czytuję... wiele ciekawych książek. Głównie fantasy, które również piszę (o tym jednak później). Moim ulubionym autorem jest Terry Pratchett, ostatnio zasmakowałam również w Piekarze. Ogólnie książki bardzo lubię, najlepiej grube. "Zmierzchu" naprawdę nienawidzę i źle mi z tym, że muszę to coś nazywać książką. Jeżeli chodzi o muzykę to słucham metalu i rocka w niemal wszystkich ich odmianach. Moimi ulubionymi zespołami są Metallica, Opeth, Slipknot, System of a Down, Rise Agaist, AC/DC, Iron Maiden (do zobaczenia w czerwcu), Queen, Muse, Black Sabbath, Rammstein, Dio oraz Marylin Manson. Jednak w moich słuchawkach pojawia się także Grechuta i Kaczmarski, a szczególnie ten drugi, który był mistrzem, i tego się trzymajmy. Jeśli zaś filmy to gustuję głównie w horrorach (a także w dramatach, klasyce kina, nawet trochę filmach niemych). Moim celem jest znalezienie naprawdę strasznego. Takiego po którym nie będę mogła spać, bojąc się, że coś mnie zaraz zaatakuje. Tymczasem tracę cenne godziny mego życia oglądając coś co straszne na pewno nie jest. Głównie to się śmieję (np.: "Krzyk" i jego kontynuacje, przeurocza komedia).
Interesuję się anatomią człowieka, z czego jestem znana ("A wiesz po co ci śledziona?"). Chcę iść na studia medyczne do czego się twardo przygotowuję. Chciałabym wiedzieć wszystko na temat naszych bebechów i móc w nich pogrzebać (w końcu zrozumieć dokładnie jak zbudowana jest nerka...). Dlatego jako specjalizację wybieram sobie chirurgię. No tak, piękne plany, mam nadzieję, że się wcielą w życie.
Oraz piszę opowiadania. Zazwyczaj przeradzają się one w wielowątkowe powieści, których prawie zawsze nie kończę. Mam straszny problem z napisaniem czegoś krótkiego, ale jak przyjdzie Wena odpowiednia to mogę coś sklecić. Mogę stwierdzić jednak, że jestem w tym całym pisarstwie całkiem niezła, aczkolwiek tego nie zrobię, bo tak nie uważam (a inni się po prostu nie znają). Jednak ta ‘pasja’ zagnieździła się na dobre w moim życiu i odczuwam naturalną potrzebę pisania. Zajmuję się tym od jakiś trzech, czterech lat i jak na razie wykorzystałam już elfy, wampiry, wilkołaki, półelfy, demony, dhampiry, czarownice, magów, przeróżne rodzaje magii, inne światy i podróże między nimi, dziwne artefakty, palenie na stosie, skrytobójców, druidów, szpiegów, Łowców Czarownic, nekromantów, gadające zwierzęta, siedzenie w czyjejś głowie (o tak, to było dziwne), żołnierzy, wojny, bitwy, apokalipsę, zwykłych ludzi, siebie, moich znajomych i jeszcze bym pewnie mogła coś znaleźć w licznych notatnikach i dokumentach na kompie. I wiem, że to może zabrzmieć dziwnie, ale ja nie wyolbrzymiam, nie potrafię zliczyć moich tworów – tych skończonych lub nie, a nawet tych nie zaczętych. Szkoda, że większości (95% na oko) nie skończyłam, a jedynie cała reszta akcji odbyła się w mojej głowie. Gdybym się postarała to bym sobie wszystko pewnie przypomniała…

Nie wiem czy ktoś to przeczytał. Jeżeli tak to fajnie. Pytania oczywiście mile widziane.


*tytuł, czy tam temat, to kawałek tekstu piosenki “Life Less Frightening” Rise Against