No, nie było mnie trochę, a że ja to inny ja, to powinienem się przywitać.
Jestem z Warmii, okolic miasta Elbląg. Urodziłem się i wychowałem na terenie Rezerwatu Kadyński Las, tuż nad Zalewem Wiślanym. Jeśli się wychylę przez okno to widzę tam hen-hen Krynicę Morską, a z trzech pozostałych stron moja mała osada jest otoczona gęstymi lasami. Może Was to rozśmieszy, ale tutaj styczność z wilkami, dzikami, jeleniami i resztą zwierzyńca to codzienność - żeby daleko nie szukać nie tak dawno spotkałem na spacerze w lesie powarkującą na mnie watahę wilków. Ale cóż, tutaj życie przyzwyczaja do takich zdarzeń i nikogo one nie dziwią. Tu się po prostu zupełnie inaczej żyje . A że miasta nie znoszę, a kocham, uwielbiam wręcz lasy to mi jest tu bardzo, bardzo dobrze. Zwłaszcza, że tereny te znam jak własną kieszeń i często zajmuje się organizowaniem biwaków, spacerów, czy podchodów i biegów na orientację - kumple z miasta zawsze mają niezapomniane przeżycia w tej mojej dziczy.

Jestem z rocznika 93, aktualnie idę do drugiej klasy Liceum Ogólnokształcącego. Jestem na profilu humanistycznym-klasycznym, który w pierwszej kolejności robi z nas znawców kultury i sztuki oraz tęgo wyszkolonych krytyków literatury. Zapomnijcie o humanie-tumanie, tutaj naprawdę trzeba mieć łeb. W przyszłości chciałbym pracować jako dziennikarz, najlepiej kulturalny, obyczajowo-społeczny bądź (pobożne życzenie, niestety za późno się obudziłem i nie mam póki co kwalifikacji) muzyczny. Nie pogardziłbym też pracy w branży wydawniczej, ale sądzę, że dostałbym kota musząc siedzieć godzinami na miejscu - mam duszę podróżnika, a zawód dziennikarza właśnie wymagałby ciągłego włóczenia się w różne miejsca, dlatego to byłby chyba najlepszy wybór.
Do tego do literatury i tekstów w ogóle mam żyłkę - regularnie piszę felietony, reportaże, eseje (często na konkursy i prace dodatkowe), nieco rzadziej, ale równie chętnie opowiadania, nowele itp. Ostatnio zainteresowałem się też muzyką (ćwiczę grę na gitarze, planuję też rozwinąć wokal, jak dobrze pójdzie to i growl ). Jestem szablistą-amatorem, rozwijam się głównie indywidualnie, także szału nie ma. Ale ciąć z finezją potrafię.
Jakby tego było mało w swoim czasie interesowałem się teologią, religioznawstwem, mistyką, demonologią i resztą tych tematów. Głównie jednak zagadnieniem sekt.

Co lubię czytać i jakiej muzyki słucham opisałem już w innych tematach, także tu Wam tego oszczędzę. Wiem, jestem strasznie rozgadany, ale tak to działa u humanistów, przynajmniej tych z powołania - nie umiem się przyhamować i piszę, piszę, piszę, przelewam myśli, idee, koncepcje na słowa, które z jednej strony nas zniewalają, z drugiej pozwalają się kształtować i tworzyć rzeczywistość - tak realną, jak alternatywną.

Jestem lektorem LSO (Liturgicznej Służby Ołtarza, potocznie ministrantury) oraz tzw. "Rycerzem Światła" - kto był chociażby na tegorocznym Wołczynie, ten zrozumie . Podchodzę do swojej wiary i przekonań dość poważnie, politycznie rzecz biorąc jestem konserwatystą obyczajowym. W sferze gospodarki nie mam jednolitego zdania, także trudno mi się tu określić. Według testu politycznego, który zamieściliście w Karczmie jestem faszystą, ale to chyba opinia nad wyrost ;>.
Ponadto jestem wolontariuszem hospicyjnym (stałym) i akcyjnym (dorywczo, gdy tylko mogę - np. podczas zbierania funduszy na ofiary powodzi). Już w przyszłym miesiącu planuję też wstąpić do harcerstwa - rychło w czas, ale bardzo mi na tym zależy.

Wielu ludzi uważa mnie za typowego metalowca, ale ja się za takowego nie uważam (chyba, że za white metala, ale ten podział nie funkcjonuje), choć z pewnością mamy ze sobą sporo wspólnego. Chodzi być może też o mój wygląd zewnętrzny (oczywiście długie włosy idą na pierwszy ogień). Także przez moich "ukochanych" dresów już zostałem ochrzczony jako "heavymetalowy brudas" ;>.
I NIENAWIDZĘ, NIE ZNOSZĘ, NIE TOLERUJĘ emo. Po prostu, o ile innych, nawet przywalających się do mnie dresów i technoboyów jestem w stanie znieść, to tych ani trochę. Tu nie chodzi o jakąś tam bezsensowną nienawiść - po prostu nie mogę patrzeć, jak ktoś jęczy, jak mu źle, jak go nikt nie kocha i że idzie się pociąć. Wiem, są porządne emo, o ile można o nich coś takiego powiedzieć. Ale już samo użalanie się nad sobą uważam za coś godnego pogardy - sam nie miałem lekko, niektórzy ludzie ledwo wiążą koniec z końcem, a tu wyskakuje taki i "świat jest bez sensu, nikt mnie nie kocha". Pfff. Trzeba się wziąć w garść i być twardym. Dobra, już kończę - po prostu chciałem uprzedzić, że pewnych postaw nie toleruję i kropka. To chyba kolejna sprawa, która mnie łączy z metalheadami.

Ach, no ten. Ogólnie bardzo, bardzo, bardzo rzadko w cokolwiek gram na komputerze, a "hirołsa" nawet nie mam w domu (braciszek wywiózł ze sobą) - także chyba moim ulubionym działem będzie offtop, ale o tym już chyba wszyscy wiedzą i nie będą mi mieli za złe. Prawda?

Pozdrawiam ciepło i shalom!


* Tytuł tematu pochodzi z utworu "Anthem (We are the fire)" zespołu Trivium wydanego na płycie The Crusade.